அமெரிக்காவில் பல கோடி மதிப்புள்ள சொத்துக்களுக்குச் சொந்தக்காரரான எலிசாவை (சுஹாசினி) கொலை செய்ததாகக் குற்றம் சாட்டப்படுகிறார் நம்ருதா (ஸ்ருதி ஹரிஹரன்). கணவரை இழந்து தனிமையில் வாழ்ந்து வரும் எலிசா, நம்ருதாவை தனது சொத்துக்கு வாரிசாக உயில் எழுதிவைத்த சில நாட்களிலே இந்த மரணம் நிகழ்ந்திருப்பதால் சந்தேகம் அவர் மேல் திரும்புகிறது.
இந்நிலையில் அவருக்கு ஆதரவாக நீதிமன்றத்தில் வாதாடுகிறார் மாயா கண்ணப்பன் (வரலட்சுமி). எலிசாவுக்கும் நம்ருதாவுக்குமான தொடர்பு என்ன, நம்ருதா குற்றவாளியா, கொலை நடந்த தினத்தில் என்ன நடந்தது உள்ளிட்ட கேள்விகளுக்கான விடையை விசாரணையாகவும், விவரணையாகவும் தந்திருப்பதே இந்த ‘வெர்டிக்ட்’.
நேர்த்தியான தோற்றம், துணிச்சலான பேச்சு என வழக்கறிஞராக அற்புதமான வாதங்களை முன்வைக்கிறார் வரலட்சுமி. முதல் பாதி முழுக்க கதையைத் தாங்கி செல்கிறது இவரது நடிப்பு. கொலையைத் தான் செய்யவில்லை என்ற இடத்தில் இரக்கமும் அழுகையும் கலந்த உணர்ச்சி, எலிசாவிடம் நேரத்தைச் செலவிடும் நேரத்தில் யதார்த்தமான நடிப்பு எனத் தன் கதாபாத்திரத்துக்கு நியாயம் சேர்த்திருக்கிறார் ஸ்ருதி ஹரிஹரன்.
குறிப்பாக எலிசாவின் மரணத்தை அறிகின்ற இடத்தில் சிறப்பான நடிப்பைக் கொடுத்திருக்கிறார். கோபம், தந்திரம், காதல் என எல்லா உணர்வுக்கும் தட்டையான பாவனைகளைக் கொடுத்திருக்கும் பிரகாஷ் மோகன்தாஸின் நடிப்பு படத்தின் பெரிய மைனஸ்! கதாபாத்திர வடிவமைப்பில் இருக்கும் பிரச்னையே இந்த குழப்பத்துக்குக் காரணமா என்ற எண்ணமும் மேலெழும்புகிறது. வித்யுலேகா ராமனின் நடிப்பில் குறையேதுமில்லை.
வெளிநாட்டு நீதிமன்ற அமைப்பை பக்காவாக கண்முன் நிறுத்தியிருக்கிறார் கலை இயக்குநர் நந்தினி முத்யம். அந்த அமைப்பைத் திறம்படக் காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறது ஒளிப்பதிவாளர் அரவிந்த் கிருஷ்ணாவின் கேமரா. இப்படி அறைக்குள் எல்லாம் உயர்தரத்தில் இருக்கும் ஒளிப்பதிவு, அறைக்கு வெளியே சற்றே விளம்பரப் படத்தின் தாக்கத்தைக் கொண்டிருக்கிறது.
வெவ்வேறு காட்சிகளின் தொகுப்பைக் காண்கிறோம் என்ற உணர்வைத் தராமல் இருக்க வேண்டிய படத்தொகுப்பு, அந்தப் பணியைத் திறம்படச் செய்யவில்லை. பல இடங்களில் காட்சிகள் முறையான ‘ட்ரான்ஸ்சிஷன்’ இல்லாமல் அப்படியே ஜம்ப் அடிப்பதும் துருத்தல்! ஆதித்யா ராவ் இசையில் பாடல்கள் பெரிதாக ஈர்க்கவில்லை. பின்னணி இசையும் காட்சிக்கும், கதாபாத்திரங்களின் உணர்ச்சிகளுக்கும் ஒட்டாத உணர்வையே ஏற்படுத்துகிறது.
கதை ஆரம்பித்த விதமும், ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்தின் தொடக்கப் பிம்பங்கள் விளக்கப்பட்ட விதமும் திரைக்கதையோடு விலகாமல் பயணிக்க வைக்கின்றன. கோர்ட்ரூம் டிராமாவுக்கு ஏற்றவாறு அமைக்கப்பட்ட வாதப் பிரதிவாதங்கள் குறைசொல்ல முடியாத அளவுக்கு நேர்த்தியாகவே எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. ஸ்டேஜிங் அனைத்துமே கச்சிதமாக உருவாக்கப்பட்டிருந்தாலும் வசனங்களைக் கதாபாத்திரங்கள் ஆங்கிலத்திலேயே பேசுவது நெருடல். அதற்கான சப்டைட்டில்கள் போடப்பட்டாலும் பிரதான காட்சிகள் இத்தகைய சிக்கலில் தவிப்பது படத்தை அந்நியப்படுத்திவிடுகிறது.
கதையின் கிராஃப்பை ஏறுமுகத்தில் விட்டுச் செல்கிறது அந்த இடைவேளை காட்சி! ஆனால் இரண்டாம் பாதியில் சட்டெனத் தீர்ப்பு வந்துவிட, உச்சத்திலிருந்த திரைக்கதையின் கிராஃப் வாய்தா வாங்கிய கணக்காகச் சரியத் தொடங்குகிறது. நாடக அமைப்புக்குள் உறவுமுறை சார்ந்த காட்சிகள் ‘ஆர்டர்.. ஆர்டர்’ என்று சுத்தியைத் தட்டும் அளவுக்குக் குழப்பமாகவே செல்கின்றன.
முன்பின் தெரியாத ஒருவருக்கு உயில் எழுதும் அளவுக்கு இவருக்கும் அவருக்குமான பந்தம் என்ன என்பதும் கடைசிவரை விளங்காமல் தொக்கி நிற்கிறது. மிகவும் யூகிக்கக்கூடிய தீர்ப்பை நாமே மனக்கண்ணில் எழுதிவிட, அதுவே திரையிலும் வந்து போக, வந்த சுவாரஸ்யம் எல்லாம் ஜாமீன் வாங்கிக்கொள்கின்றன.
தொழில்நுட்பம், திரைக்கதை என இரண்டிலுமே வெற்றி, தோல்வி மாறி மாறி வருவதால் தீர்க்கமான தீர்ப்பை எட்டாமலே முடிந்துவிடுகிறது இந்த ‘தி வெர்டிக்ட்’.
சினிமா விகடனின் பிரத்யேக Whatsapp க்ரூப்
https://chat.whatsapp.com/JSk78H7siYK4aL2qO1RglR
சினிமா தொடர்பான எக்ஸ்க்ளூசிவ் அப்டேட், அசத்தல் பேட்டிகள், டி.வி அப்டேட்கள் என எதையும் மிஸ் செய்யாமல் தெரிந்து கொள்ள…
உங்கள் வாட்ஸ் அப் மூலமே இணைந்திருங்கள் சினிமா விகடனுடன்…